Η ζωή μας μετά την καραντίνα

Νιώθουμε εγκλωβισμένοι μέσα στο σπίτι. Είμαστε απομονωμένοι από τις οικογένειές μας, τα παιδιά μας, τους φίλους μας, τη δουλεία μας. Μας έχει απαγορευτεί η φυσική επαφή, το φιλί, η αγκαλιά, ο χαιρετισμός. Μέσα μας κυριαρχεί ο φόβος, η αβεβαιότητα, η ανησυχία.

Γινόμαστε νευρικοί και μας γεμίζουμε από θυμό. Συναντάμε ανθρώπους και αναπτύσσουμε φοβία επαφής. Βομβαρδιζόμαστε από άσχημα νέα, άσχημες εικόνες. Ακούμε καθημερινά τον θάνατο των συνανθρώπων μας. Ο κίνδυνος είναι συλλογικός.
Ο κορωνοϊός αποτελεί μια απειλή, έναν κίνδυνο. Για αυτό το λόγο, ο καθένας μας έδειξε υπευθυνότητα και στάθηκε δυνατός να περιορίσει όλα τα αγαθά μιας ζωτικής καθημερινότητας και αποφάσισε να περιορίσει την εξάπλωση αυτού του ιού. Φυσικά και δέχεται τις ψυχολογικές επιπτώσεις όλου αυτού.

Πώς θα αντιδράσουμε μόλις τελειώσει όλο αυτό; Σε αυτό δεν έχουμε μια απάντηση. Είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να αναλογιστούμε, να αναγνωρίσουμε, να αποδεχτούμε και στο τέλος να αντιδράσουμε σωστά. Είναι στο χέρι μας να διαπεράσουμε την πύλη του εαυτού μας και να διαχειριστούμε την κατάσταση. Δεν νιώθουμε ελεύθεροι, αφού μας έχουν περιορίσει τις κινήσεις μας, όμως αυτό γίνεται μόνο σωματικά. Η ψυχή μας είναι ελεύθερη. Όλος αυτός ο εγκλεισμός μας δείχνει ξεκάθαρα πως η δύναμη θα προέλθει από μέσα μας, από την ψυχή μας. Από εκεί θα μπορέσουμε να επεξεργαστούμε και να ρυθμίσουμε τα συναισθήματά μας. Δεν αποτελεί αδυναμία να αισθανόμαστε φόβο, άγχος, στρες. Μπορούμε να τα μετατρέψουμε σε υπευθυνότητα και ψυχραιμία.
Δεν πρέπει να περιμένουμε να βελτιωθούν τα πράγματα. Πρέπει εμείς να προσθέσουμε εναλλαγές, δραστηριότητες, σκέψεις μέσα σε μια δύσκολη συνθήκη, που θα μας κάνουν να νιώσουμε καλύτερα. Η ζωή δεν έχει σταματήσει. Ποτέ δε σταματά για όσο αναπνέουμε.
Υπάρχει ζωή και μέσα στο σπίτι. Φυσικά και έχει αλλάξει μορφή, αλλά δεν παύει να είναι ζωή. Έχει γίνει παύση κάποιων δραστηριοτήτων, κάποιων σωματικών αλληλεπιδράσεων αλλά στην ψυχή μας αυτά ακόμα υφίστανται. Την καθημερινότητά μας, τη δουλειά μας, τις προσωπικές μας σχέσεις, τις κοινωνικές μας σχέσεις, τους στόχους μας τα έχουμε δημιουργήσει εμείς από μέσα μας. Έχουμε την ευκαιρία να τα διαφυλάξουμε και να τα συντηρήσουμε για όσο διαρκέσει όλο αυτό. Ανακαλύψαμε και τον ρόλο της τεχνολογίας που συνέβαλε πολύ στην διατήρηση της κοινωνικοποίησης μας, στη διατήρηση της εργασίας μας και στην ενημέρωσή μας. Μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε και την υψηλή τεχνολογία στον τομέα της ιατρικής, όπου επιστήμονες από όλο τον πλανήτη συνεργάζονται και προσπαθούν να βρουν την κατάλληλη θεραπεία.
Επίσης, μπορούμε να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε κάποιες δυσλειτουργικές πεποιθήσεις. Καθετί που μας δυσχέραινε την αποδοτικότητά μας και τις συνθήκες διαβίωσης μπορούμε να το αντικαταστήσουμε. Δεν μειώνουμε τον εαυτό μας, ούτε αισθανόμαστε ντροπή, παρά μόνο επιθυμία για αλλαγή.
Με το πέρασμα της καραντίνας θα καταφέρουμε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας. Θα έχουμε ανακαλύψει τα θέλω μας, θα έχουμε κρατήσει δίπλα μας τους ανθρώπους που αγαπάμε και σεβόμαστε, θα αισθανόμαστε έντονα όλα τα θετικά συναισθήματα που νομίζαμε πως έχουμε χάσει. Ήταν απαραίτητη τελικά αυτή η μοναξιά γιατί μας έδωσε τον χρόνο για αυτοαναγνώριση. Θα συνειδητοποιήσουμε πως δεν έχει καμία ουσία το φαίνεσθε αλλά το ποιοι είμαστε πραγματικά και θα δούμε πως δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις των ανθρώπων, καθώς αυτή η πανδημία δεν έκανε καμία εξαίρεση. Τους αφορούσε όλους.
Ο χρόνος εγκλεισμού μας βοήθησε να καταλάβουμε και τη σημασία τόσο της σωματικής, όσο και της ψυχικής υγείας. Μάθαμε να τηρούμε όλους τους κανόνες βασικής υγιεινής και δώσαμε έμφαση στη διατήρηση της φυσικής μας κατάστασης μέσω της άσκησης και της σωστής διατροφής, αφού είχαμε να αφιερώσουμε ποιοτικό χρόνο σε αυτό. Ακόμη, προσπαθήσαμε να δούμε τι πραγματικά αισθανθήκαμε από αυτές τις επιπτώσεις της πανδημίας και είναι στο χέρι μας να τα αναπροσδιορίσουμε.
Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε το πόσο σημαντικό είναι να προσφέρουμε βοήθεια σε συνανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Θεωρούσαμε δεδομένες κάποιες καταστάσεις και μέναμε αμέτοχοι. Ακόμη, παρατηρούμε πως σε όλη αυτή την κρίση, μάθαμε επιτέλους να δρούμε ενωμένοι και συντονισμένοι απέναντι σε μια κοινή απειλή. Διδαχτήκαμε πόσο σημαντικό είναι να σέβεσαι πρώτα από όλα την ατομική μας προστασία και ύστερα την προστασία των συνανθρώπων μας.
Να είμαστε ευγνώμων αν διατηρήσαμε την υγεία μας. Να είμαστε ευγνώμων για όλα όσο έχουμε, γιατί είναι πολλά. Να καταλάβουμε πόσα είχαμε χάσει και στερηθεί και να κατανοήσουμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ίσως βγούμε διαφορετικοί από όλο αυτό. Εμείς θα το αποφασίσουμε και θα το υποστηρίξουμε. Σαφέστατα δεν είναι εύκολο, αρκεί να το προσπαθήσουμε. Τελικά, η πανδημία αυτή θα έχει και διδακτικό χαρακτήρα.
Difficult times often bring out the best in people.