Η ρύθμιση του ελληνικού χρέους και η απότομη προσγείωση στην σκληρή πραγματικότητα

Το κλίμα άρχισε να στραβώνει επί αμερικανικού εδάφους- αν και ο Ε. Τσακαλώτος είχε πάρει ήδη «μυρωδιά» από τη συνάντηση του με τον Ο. Σολτς- αφού στη συνεδρίαση του περιβόητου Washington Group όχι μόνο δεν έγιναν βήματα σύγκλισης απόψεων για το ελληνικό Χρέος, όχι μόνο έγινε απολύτως σαφές ότι η Γερμανία είναι… αλλού, αλλά συν τοις άλλοις όλοι οι υπόλοιποι σάλπισαν υποχώρηση και συντάσσονται πίσω από το Βερολίνο, προσπαθώντας απλώς να σώσουν τα προσχήματα.

Οι δηλώσεις Μοσκοβισί περί «ημιαυτόματου μηχανισμού» για το ελληνικό Χρέος προκάλεσαν αμηχανία στην Αθήνα και ειδικά στο υπουργείο Οικονομικών, αφού ουδείς ήταν προετοιμασμένος για μια τόσο γρήγορη μεταστροφή της Κομισιόν και συμπόρευση με τη γερμανική πλευρά, την ώρα που καλά- καλά δεν έχει σχηματοποιηθεί η γαλλική πρόταση για έναν αυτόματο μηχανισμό ενεργοποίησης των μέτρων ελάφρυνσης του Χρέους. Οι πληροφορίες που έρχονται, μάλιστα, απ΄ όλα τα μέτωπα συγκλίνουν στο ότι η Αθήνα δεν έχει να περιμένει από πουθενά χείρα βοηθείας.

ΤΑ ΑΛΛΑΖΕΙ Ο ΤΟΜΣΕΝ

Συγκεκριμένα, ο Π. Τόμσεν, που εκπροσώπησε το ΔΝΤ στο Washington Group, αν και υπεραμύνθηκε της ανάγκης μιας αυτοματοποιημένης διαδικασίας για το ελληνικό Χρέος, με «καθαρούς» όρους συμφωνημένους πριν από τη λήξη του Προγράμματος, φέρεται τελικά διατεθειμένος να ρίξει πολύ νερό στο κρασί του, αποδεχόμενος επί της ουσίας το γερμανικό μοντέλο. Επιπλέον, αν και υπάρχει σε εξέλιξη μια γαλλογερμανική κόντρα σε ανώτατο επίπεδο για το μέλλον της Ευρωζώνης, ειδικά όσον αφορά στο ελληνικό ζήτημα το Παρίσι δεν φαίνεται διατεθειμένο να τα «σπάσει» με το Βερολίνο και δείχνει διάθεση να συζητήσει επί τη βάσει του γερμανικού μοντέλου.

Ποιο είναι αυτό το γερμανικό μοντέλο, που η Αθήνα προσπάθησε να αποφύγει αλλά έρχεται με φόρα, στοιχειώνοντας το όραμα της «καθαρής» εξόδου και της μεταμνημονιακής χαλάρωσης; 1) ενεργοποίηση των μέτρων ελάφρυνσης, που θα συμφωνηθούν, κατόπιν πολιτικών αποφάσεων 2) ειδικές αξιολογήσεις για την εκπλήρωση των όρων ενεργοποίησης αυτών των μέτρων ελάφρυνσης. Κατ’ αρχάς, το μήνυμα που πήρε ο Ε. Τσακαλώτος φεύγοντας από το Βερολίνο ήταν ότι η Γερμανία δεν είναι ικανοποιημένη ούτε με τους ελέγχους ανά εξάμηνο, που προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας ούτε βέβαια με την αξιολόγηση ανά έτος που ζητά η Αθήνα. Η γερμανική πλευρά απαιτεί ελέγχους ανά τρίμηνο, συνεχίζοντας δηλαδή το μοντέλο των μνημονιακών αξιολογήσεων, καθώς το Βερολίνο δεν έχει την παραμικρή εμπιστοσύνη στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, ειδικά τη στιγμή που ο εκλογικός κύκλος έχει ανοίξει.

ΣΑΦΕΣ ΜΗΝΥΜΑ

Ωστόσο, πέρα από αυτούς τους ελέγχους, που σηματοδοτούν μια ασφυκτική μεταμνημονιακή επιτήρηση για τουλάχιστον μια πενταετία ακόμα, το Βερολίνο προκρίνει ειδικές αξιολογήσεις για την ανάγκη ενεργοποίησης (kick off) των μέτρων ελάφρυνσης του ελληνικού Χρέους σε ετήσια βάση. Αυτή η δεύτερη δικλείδα ασφαλείας έχει ως στόχο να διασκεδάσει τις ανησυχίες στο εσωτερικό του κυβερνητικού συνασπισμού για τον ηθικό κίνδυνο, που εμπεριέχει η ελάφρυνση Χρέους στην «σπάταλη» και «αμετανόητη» Ελλάδα, αλλά και να στείλει σαφές μήνυμα- κυρίως στο Παρίσι- ότι η αμοιβαιοποίηση των κινδύνων (risk sharing) της επιδιωκόμενης πολιτικής ενοποίησης της Ευρωζώνης, προϋποθέτει το δραστικό περιορισμό αυτών των κινδύνων (risk reduction).

Η γερμανική γραμμή δεν περιορίζεται στις διαδικασίες που θα εφαρμοστούν αλλά και στην ουσία αυτή καθ’ αυτή των μέτρων ελάφρυνσης του Χρέους. Έτσι, αν και το ΔΝΤ επέμεινε στην ανάγκη να μπουν στο κάδρο όλα τα δάνεια που έχει πάρει η Ελλάδα από το 2010 και μετά- δηλαδή και τα διμερή και του EFSF- το Βερολίνο με σύμμαχο τον Κ. Ρέγκλινγκ είναι αντίθετο και περιορίζει το πεδίο στα δάνεια του ESM. Χαμένη από χέρι φαίνεται να είναι, επίσης, η μάχη για χαλάρωση των δημοσιονομικών στόχων από το 2023, αφού η γραμμή του ΔΝΤ για πλεόνασμα 1,5%, απορρίπτεται με συνοπτικές διαδικασίες από το Βερολίνο.

Πηγή: Από την εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ που κυκλοφορεί κάθε Σάββατο στα περίπτερα όλης της χώρας