Κάτι κινείται, αλλά όχι για όλους!!!

Και προφανώς αυτοί που το διακρίνουν πρώτοι δεν είναι άλλοι από αυτούς που επενδύουν στη χώρα, είτε μέσω μετοχών και ομολόγων, είτε στην πραγματική οικονομία, είτε εξαγοράζοντας επιχειρήσεις, όπως τον ΟΠΑΠ και το Ελ. Βενιζέλος. Όμως την ίδια ώρα για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, αυτή η «κίνηση» όπως όλα δείχνουν θα απαιτήσει αρκετό χρόνο για να γίνει αντιληπτή. Διότι ούτε το εισόδημα των εργαζομένων θα αυξηθεί αύριο το πρωί, ούτε η ανεργία θα μειωθεί δραματικά επειδή πουλήθηκε ο ΟΠΑΠ ή επειδή τα ξένα funds αγοράζουν μετοχές και ομόλογα, ούτε οι φόροι , άμεσοι και έμμεσοι, θα μειωθούν την ερχόμενη εβδομάδα.

Απαιτείται χρόνος και μάλιστα αρκετός, όχι για να επανέλθουν όλα αυτά στα προ κρίσης επίπεδα, αλλά αν μη τι άλλο να μην επιδεινωθούν περαιτέρω. Τα πράγματα στη χώρα αλλάζουν. Και αυτό δεν οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη διάθεση της κυβέρνησης να αλλάξει τον τόπο. Όχι. Κυρίως οφείλεται στην απαίτηση των δανειστών μας να αλλάξουμε, προκειμένου να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις που γεννήθηκαν από την δική τους παρουσία εδώ. Δηλαδή αλλάζουμε γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να τους αποπληρώσουμε.

Η κατάσταση στην οποία περιήλθε η χώρα δεν άφηνε και πολλά περιθώρια ελιγμών και καθυστερήσεων. Οι όροι ήταν και είναι ξεκάθαροι. «Η αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», όπως είχε πει και ο Γεώργιος Παπανδρέου. Πάντως όπως και να έχει, η πώληση του ΟΠΑΠ, που είχε αναδειχθεί σε πραγματικό στοίχημα για την κυβέρνηση, έστειλε το μήνυμα σε όλους όσοι κατά το παρελθόν την είχαν κατηγορήσει για ολιγωρία, εξαρτήσεις και σχέσεις με την εγχώρια διαπλοκή, τη γραφειοκρατία και τις αγκυλώσεις, ότι αυτή η περίοδος πέρασε ανεπιστρεπτί. Μήνυμα που θα ενισχυθεί αν και εφόσον προχωρήσει ανάλογα και η πώληση, πρωτίστως των ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ, και δευτερευόντως των υπολοίπων οργανισμών και επιχειρήσεων που προβλέπονται στο πρόγραμμα. Εκτός όμως από το μήνυμα προς τα έξω, η κυβέρνηση έστειλε και το μήνυμα προς το εσωτερικό.

Ότι δηλαδή οι όποιες αντιδράσεις των βολεμένων, των συντεχνιών και των συνδικαλιστών που θεωρούν κτήμα τους τις επιχειρήσεις που κάποιος τους διόρισε με ρουσφέτι , δεν επηρεάζουν και δεν κάμπτουν την πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε τομές. Για παράδειγμα, ποιος θα περίμενε ότι το «κάστρο» της μονιμότητας στο Δημόσιο, θα έπεφτε έτσι απλά, «χωρίς να ανοίξει μύτη» και μάλιστα με την συναίνεση ενός κόμματος με αριστερές καταβολές, όταν για ολόκληρες δεκαετίες, οι βολεμένοι του συστήματος επαναστατούσαν ακόμη και στη σκέψη μιας τέτοιας εξέλιξης.

Κανείς μας και σε καμία περίπτωση δεν θέλει να βλέπει καθημερινά και νέους ανέργους στις λίστες του ΟΑΕΔ. Και για να είμαι ειλικρινής δεν πιστεύω ότι οι απολύσεις στο δημόσιο από μόνες τους μπορούν να λύσουν το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας. Θα πρέπει λοιπόν να επεκταθούν οι επεμβάσεις για να μην την πληρώσουν μόνο οι εργαζόμενοι, αλλά και όλοι αυτοί που με τις σχέσεις τους και τις επιρροές τους θησαύρισαν από το δημόσιο χρήμα. Για το καλό όλων μας…