Αυτά πληρώνουμε σήμερα. Να μπει τέλος!!!

Ο μισθός δεν θα επανέλθει σε υψηλότερα επίπεδα, η σύνταξη που για τον συνταξιούχο είναι το πολυτιμότερο αγαθό δεν θα αυξηθεί στα προ κρίσης επίπεδα, ο άνεργος δεν θα μπορέσει εύκολα να επαναπροσληφθεί έτσι απλά στη θέση που έχασε λόγω κρίσης και σίγουρα οι επιχειρήσεις δεν θα βρουν γεμάτα τα ταμεία τους από μετρητά.

Ναι, ξεμπερδέψαμε με την εκταμίευση της δόσης, που ασφαλώς ήταν αναγκαία για να ξεπεράσουμε το σκόπελο της χρεοκοπίας και της πολιτικοοικονομικής αστάθειας, ναι, κάποια χρήματα θα κατευθυνθούν στην πραγματική οικονομία, αλλά επί της ουσίας ο ανηφορικός δρόμος τώρα αρχίζει και δυστυχώς αυτός ο δρόμος απαιτεί την πιστή εφαρμογή του μνημονίου και των πολλών και σκληρών άδικων μέτρων, προκειμένου να μην απαιτηθούν και άλλες θυσίες, αλλά κυρίως να μην πάνε χαμένες αυτές που έγιναν τα τελευταία τρία χρόνια.

Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα κανείς δεν θέλει να βλέπει την χώρα μας εξαρτώμενη, διοικούμενη και ουσιαστικά υποχείριο των δανειστών μας. Δυστυχώς όμως αυτή είναι η πραγματικότητα. Εδώ που φτάσαμε δεν υπήρχε άλλη λύση. Πληρώνουμε την κακοδιαχείριση, τη σπατάλη, τη μίζα, το βόλεμα των υμετέρων και τη διαπλοκή πολλών δεκαετιών που απομύζησαν το δημόσιο χρήμα. Πληρώνουμε την απροθυμία κάποιων που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας να μεριμνήσουν για να κατανεμηθούν δίκαια τα βάρη. Είτε το θέλουμε είτε όχι οι ισχυροί του τόπου πάντα έβρισκαν τον τρόπο να τη βγάζουν «καθαρή». Πάντα εύρισκαν τον τρόπο να πληρώνουν λιγότερα και να εισπράττουν περισσότερα από αυτά που τους αναλογούσαν.

Αν η σημερινή ή η αυριανή κυβέρνηση όποια κι αν είναι αυτή δεν κατανοήσει ποιος είναι ο ρόλος που πρέπει να παίξει, αργά η γρήγορα θα βρεθούμε στον ίδιο παρανομαστή. Πρέπει να μπει ένα τέλος σε όλα αυτά. Είναι εύκολο; Ευτυχώς ναι. Η τρόικα, το μόνο καλό που κάνει στη χώρα, είναι ότι σε μεγάλο βαθμό κόβει τον ομφάλιο λώρο του κράτους με τους «νταβατζήδες». Και αυτό το διαπιστώνουμε όλοι καθημερινά. Πολλά συμφέροντα καλυπτόμενα πίσω από την λαϊκή οργή, πίσω από την δίκαιη αντίδραση της κοινωνίας για όλα αυτά που έχει υποστεί, συντάσσονται και για το «κοινό καλό» κραυγάζουν από τα δημόσια μετερίζια που ελέγχουν, προσπαθώντας να κρατήσουν το δικό τους «άλαμο». Το τελευταίο οχυρό που τόσα χρόνια τους επέτρεπε να κάνουν τις δουλειές τους, να διαμορφώνουν αποφάσεις, να θεωρούν το πολιτικό σύστημα υπηρετικό προσωπικό και να το εξουσιάζουν.

Αυτός ο ομφάλιος λώρος είναι που συνέβαλλε τα μέγιστα στο να είμαστε μία χώρα υπό ομηρία, μία χώρα που δεν μπορεί η ίδια να καθορίσει το δικό της μέλλον, μία χώρα που βρίσκεται στον αναπνευστήρα της εντατικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Δ.Ν.Τ.

Ηρθε λοιπόν η ώρα αυτό το κατεστημένο να τελειώσει. Γιατί αν δεν τελειώσει αυτό, θα τελειώσει η χώρα. Και δεν νομίζω ότι είναι δύσκολη η επιλογή για το ποιος πρέπει να τελειώσει.