Τι μας ξημερώνει άραγε;

Και αυτό δεν είναι άλλο από το «τι μας ξημερώνει». Και το ερώτημα είναι εύλογο διότι λαμβάνοντας υπόψη όλες αυτές τις αναλύσεις και εκτιμήσεις των πλέον επίσημων φορέων όπως το ΔΝΤ, ότι το χρέος παραμένει μη βιώσιμο και άρα θα απαιτηθεί η λήψη σημαντικών αποφάσεων για να καταστεί βιώσιμο, αρχίζουμε να ψάχνουμε να βρούμε τι είναι πιο πιθανό με βάση την έως τώρα μνημονιακή μας εμπειρία.

Θα προχωρήσουν οι εταίροι μας σε ένα γενναίο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους σε τέτοιο βαθμό που θα το καταστήσουν βιώσιμο ή για μία ακόμη φορά ενδεχομένως να επιβεβαιωθούν οι διαρροές που κάνουν λόγω για νέα σκληρά μέτρα από το Φθινόπωρο και που μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στους ιδιωτικούς υπαλλήλους, την μείωση του κατώτατου μισθού στα 495 ευρώ, την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, νέες περικοπές έως 30% σε κύριες και επικουρικές συντάξεις, μείωση στα εφάπαξ τουλάχιστον κατά 20% και νέο πρόγραμμα κινητικότητας για 15.000 δημοσίους υπαλλήλους το 2014;

Η έως τώρα εμπειρία μας διδάσκει, επειδή έχουν ακολουθηθεί πρόσφατα και οι δύο συνταγές (κούρεμα και μέτρα), ότι δεν επέφεραν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Είτε γιατί δεν έγιναν με τον σωστό τρόπο και στο σωστό χρόνο, είτε γιατί δεν είναι αυτή η συνταγή που μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα σε ασφαλές... λιμάνι.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι το «κούρεμα» του χρέους το οποίο έγινε, έπληξε σημαντικά και πολυδιάστατα την κοινωνία;

Δηλαδή απευθείας τους κατόχους ομολόγων που είδαν τους κόπους μιας ζωής και την περιουσία τους να εξανεμίζεται σε ένα βράδυ, τους μετόχους των τραπεζών που έχασαν μεγάλο μέρος της αξίας των επενδύσεων τους σε χρόνο dt και εμμέσως το σύνολο των πολιτών που κλήθηκαν να αναλάβουν ένα επιπλέον βάρος 50 δισεκατομμυρίων ευρώ, ποσό που απαιτήθηκε για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, για να καλυφθούν οι απώλειες που υπέστησαν οι τράπεζες από αυτή την ιστορία. Και ενώ συνέβησαν όλα αυτά το χρέος αντί να μειώνεται, για να μην πούμε αυξάνεται, παραμένει σταθερό σε δυσθεώρητα ύψη.

Επίσης τα φορολογικά και άλλου είδους μέτρα γονάτισαν την κοινωνία, η οποία με νύχια και με δόντια προσπαθεί να παραμείνει ζωντανή με κάθε τρόπο, τις επιχειρήσεις, που είτε έκλεισαν, είτε προσπαθούν με το ζόρι να κρατήσουν ανοικτά τα ρολά τους και ασφαλώς την αγορά συνολικότερα που στενάζει καθημερινά από τις κοινωνικές και οικονομικές κακουχίες που βιώνει και δεν φαίνεται να έχουν τελειωμό.

Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα και διαπιστώνουμε, σύμφωνα με τους ειδικούς, ότι έτσι όπως «αρμενίζουμε» ως χώρα, δυστυχώς δεν μπορούμε να εξέλθουμε της κρίσης. Υπάρχει πρόβλημα. Εχει εξαντληθεί εδώ και καιρό η φοροδοτική μας ικανότητα.

Θα συμφωνήσουν λοιπόν οι εταίροι μας σε νέο σημαντικό κούρεμα του χρέους; Αν ναι τι θα σημάνει αυτό για τους πολίτες, αφού ακόμη και οι καταθέσεις πλέον θεωρούνται επένδυση και συμμετέχουν στην διάσωση όποιας τράπεζας κινδυνεύσει; Τι θα σημάνει για τις ίδιες τις τράπεζες; Θα πάρουν νέα μέτρα όπως αυτά που περιέγραψα παραπάνω; Ποια κοινωνία μπορεί να τα αντέξει; Ηδη φαίνεται ότι έως τώρα όποιες προσπάθειες είσπραξης χρεών και αν έχουν γίνει, ακόμη και με τις νέες ρυθμίσεις, δεν έχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Θα μας «διώξουν» από το Ευρώ; Θα φύγουμε μόνοι μας; Η μήπως θα μας χορηγήσουν κάποια άλλη συνταγή για να διαπιστώσουν αν μπορεί να μας θεραπεύσει εντός ευρωζώνης; Τι μας ξημερώνει άραγε;