«Κλείδωσε» η... παράταση της λιτότητας

Η “θηλιά” αυτής της σκληρής λιτότητας, συμπεριλαμβάνει:

• τις άγριες περικοπές των καταβαλλόμενων συντάξεων
• τη συρρίκνωση των συντάξεων που θα εκδίδονται από εδώ και πέρα
• την περαιτέρω μείωση του αφορολογήτου
• τη διαιώνιση του φόρου ακινήτων στα σημερινά αστρονομικά επίπεδα του 1,8% του ΑΕΠ
• την πλήρη κατάργηση του ΕΚΑΣ
• τις εφιαλτικές ασφαλιστικές εισφορές για χιλιάδες αυταπασχολούμενους
• την αύξηση των επιβαρύνσεων στη νησιωτική Ελλάδα μέσω της αύξησης του ΦΠΑ
• τη διατήρηση του φόρου καυσίμων στα ίδια, υψηλά επίπεδα παρά την εκρηκτική άνοδο της τιμής του πετρελαίου

Όλα τα παραπάνω περιγράφονται στο Μεσοπρόθεσμο Σχέδιο της περιόδου 2019- 2022, το οποίο αποτελεί ένα από τα βασικά προαπαιτούμενα που θα έρθει προς ψήφιση στη Βουλή με συνοπτικές διαδικασίες και στην πραγματικότητα αποτυπώνει τη δέσμευση της κυβέρνησης να πετυχαίνει πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ, βρέξει- χιονίσει, για τέσσερα ακόμα χρόνια μετά από τη λήξη του 3ου Μνημονίου, που υπέγραψε τον Αύγουστο του 2015.

Η... συνθηκολόγηση της κυβέρνησης, προκειμένου να ολοκληρώσει άρον- άρον την αξιολόγηση ελπίζοντας σε διευθέτηση του προβλήματος του Χρέους και σε μια ευνοϊκότερη μεταχείριση την περίοδο της μεταμνημονιακής επιτήρησης, γίνεται σαφής και στην επίσημη γραμμή, που λέει ότι “τα συμφωνηθέντα θα τηρηθούν”, ενώ αν σκαλίσει κανείς και το Ολιστικό Σχέδιο για την Ανάπτυξη θα διαπιστώσει ότι ακόμα και η περιβόητη αύξηση του κατώτατου μισθού- που τείνει να γίνει η νέα κυβερνητική σημαία- δεν θα είναι μια αυτόματη διαδικασία, καθώς θα συνυπολογίζονται η παραγωγικότητα, η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας αλλά και τα ποσοστά ανεργίας στους νέους, η οποία παραμένει σε εκρηκτικά επίπεδα.

Πέρα από την παράταση της λιτότητας, το Επικαιροποιημένο Μνημόνιο αποκαλύπτει και τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η κυβέρνηση στο επίπεδο των διαρθρωτικών αλλαγών, οι οποίες έμειναν μετέωρες και δεν προλαβαίνουν να ολοκληρωθούν εγκαίρως. Πρόκειται για τις περιβόητες “ουρές”, που εκτείνονται σε τουλάχιστον 10 πεδία και δεν θα ήταν υπερβολή αν υποστήριζε κανείς ότι μαζί με τις δεσμεύσεις του Αναπτυξιακού Σχεδίου- όταν θα πάρει την τελική του μορφή μετά από την... επιμέλεια των Ευρωπαίων- θα αποτελέσουν το νέο, κρυφό Μνημόνιο, που δεν θα συνοδεύεται, όμως, από χρήμα.

Οι “ουρές” αυτές ξεκινούν από τις ριζικές αλλαγές στο Δημόσιο, με τη διαδικασία αποπολιτικοποίησης και την τοποθέτηση μόνιμων Γενικών Γραμματέων στα υπουργεία, “ακουμπάνε” στο πεδίο των αποκρατικοποιήσεων με βασική εκκρεμότητα την οριστική απεμπλοκή της επένδυσης στο Ελληνικό και φτάνουν ως το “ευαίσθητο” πεδίο των εργασιακών, καθώς το νέο σύστημα Διαμεσολάβησης- Διαιτησίας δεν θα έχει προλάβει να δοκιμαστεί στην πράξη ως το τέλος Αυγούστου και σίγουρα όχι πριν από την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων.

Κι αφού η κυβέρνηση δείχνει να έχει σηκώσει για μια ακόμα φορά λευκή σημαία, πού είναι το πρόβλημα; Γιατί διστάζουν οι Ευρωπαίοι να εφαρμόσουν τις προβλεπόμενες διαδικασίες μεταμνημονιακής επιτήρησης και επεξεργάζονται ειδικό πλαίσιο ενισχυμένης εποπτείας; Γιατί πολύ απλά δεν εμπιστεύονται τον όψιμο μεταρρυθμιστικό οίστρο της κυβέρνησης και αυτόν τον προβληματισμό φροντίζουν να τον καλλιεργούν κυβερνητικά στελέχη με αλλεπάλληλες τοποθετήσεις.

Είναι άραγε τυχαίες και εκτός γραμμής, οι επαναλαμβανόμενες δηλώσεις πρωτοκλασάτων υπουργών για τις συντάξεις, την ώρα που από το υπουργείο Οικονομικών δηλώνουν ότι όσα έχουν συμφωνηθεί θα εφαρμοστούν; Προφανώς όχι. Οι πληροφορίες- που έχουν φτάσει και στα αυτιά των δανειστών- αναφέρουν ότι η κυβέρνηση θα παίξει ευλαβικά το ρόλο του “καλού παιδιού” ως τον Οκτώβριο- Νοέμβριο, έχοντας κατά νου ότι αν βγαίνουν τα νούμερα, θα θέσει ζήτημα αναστολής της περικοπής των συντάξεων, ως αχρείαστο μέτρο.

Δεν είναι φυσικά μόνο αυτό. Μόνιμη πηγή προβληματισμού των Ευρωπαίων- και όχι μόνο- είναι η δυσκαμψία των ελληνικών Αρχών κατά την εφαρμογή των αποκαλούμενων μνημονιακών διατάξεων και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι υπάρχουν θέματα που οι Θεσμοί βρίσκουν μπροστά τους, ενώ θεωρητικά θα έπρεπε να έχουν προ πολλού λυθεί, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτή των επαγγγελμάτων που “ανοίγουν”, αλλά παραμένουν με τερτίπια “κλειστά”.