Πότε επιτρέπεται η μετακίνηση δημοσίου υπαλλήλου;

«1. Μετακίνηση υπαλλήλου από μία οργανική μονάδα σε άλλη της ίδιας αρχής πραγματοποιείται με απόφαση του προϊσταμένου της. 2. Μετακίνηση προϊσταμένων γίνεται σε αντίστοιχης βαθμίδας οργανική μονάδα. 3. Για Μετακίνηση σε οργανική μονάδα που εδρεύει σε περιοχή άλλου δήμου ή κοινότητας, το οικείο όργανο υποχρεούται να μετακινήσει τον υπάλληλο που έχει εκδηλώσει επιθυμία Μετακίνησης στη συγκεκριμένη οργανική μονάδα, εκτός εάν αιτιολογημένοι λόγοι συμφέροντος της υπηρεσίας δεν επιτρέπουν τη Μετακίνηση του. Στις λοιπές περιπτώσεις το οικείο όργανο υποχρεούται να λάβει υπόψη του κριτήρια όπως ο τόπος κατοικίας του υπαλλήλου, η κατάσταση Υγείας του, η οικογενειακή του κατάσταση και η συνυπηρέτηση συζύγου.»

Βάσει της ερμηνείας του ανωτέρω άρθρου, η μετακίνηση συνιστά την απλούστερη μορφή κινητικότητας, η οποία επέρχεται, συνήθως, με πρωτοβουλία της υπηρεσίας προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι υπηρεσιακές ανάγκες. Μάλιστα η μετακίνηση, συντελείται με την έκδοση ατομικής διοικητικής πράξης, η οποία όμως, ως μέτρο εσωτερικής φύσης, δεν είναι κατά κανόνα εκτελεστή. Για την απόφαση της μετακίνησης δεν απαιτείται να προηγηθεί διατύπωση γνώμης από το οικείο υπηρεσιακό συμβούλιο, προϋποτίθεται όμως να υπάρχει υφιστάμενη οργανική θέση. Συνεπώς, απαγορεύεται η μετακίνηση σε ανύπαρκτη θέση. Απαγορεύεται, επίσης, η μετακίνηση υπαλλήλου σε θέση άσχετη με τα προσόντα, την ειδικότητα και τα καθήκοντά του, ακόμα κι αν συντρέχουν ειδικοί λόγοι.

Περαιτέρω, έχει κριθεί ότι η μετακίνηση υπαλλήλου από μία θέση σε άλλη θέση της ίδιας δημόσιας αρχής αποτελεί πράξη ευρείας διακριτικής ευχέρειας του διοικητικού οργάνου που την ενεργεί, το οποίο σταθμίζει τις υπηρεσιακές ανάγκες, κι ως εκ τούτου δεν απαιτείται η παράθεση ειδικής αιτιολογίας. Πολλώ δε μάλλον, για τη νομιμότητα της πράξης μετακίνησης δεν απαιτείται η προηγούμενη ακρόαση του υπαλλήλου, καθώς αυτή ερείδεται σε αντικειμενικά δεδομένα που δε συνδέονται με τη συμπεριφορά του υπαλλήλου.

Ωστόσο, σε περίπτωση που η θέση στην οποία μετακινείται ο υπάλληλος βρίσκεται σε άλλο δήμο από αυτόν που υπηρετεί, είναι απαραίτητη η παράθεση ειδικής αιτιολογίας και το αρμόδιο όργανο υποχρεούται να λάβει υπόψη του τα κριτήρια της παρ. 3 άρ. 66 Ν. 3528/2007, τα οποία αναφέρονται στην εν λόγω διάταξη ενδεικτικά (κι όχι αποκλειστικά) και είναι δεσμευτικά για το αποφασίζον όργανο. Όταν τούτο δε συμβαίνει (δηλ. όταν δεν λαμβάνονται υπόψη) και εφόσον ο υπάλληλος δεν έχει εκδηλώσει σχετική επιθυμία μετακίνησης, η πράξη μετακίνησης στερείται νόμιμης αιτιολογίας, κι επομένως είναι παράνομη.

*Ο Γιάννης Καρούζος είναι δικηγόρος-εργατολόγος. Είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών και Μεταπτυχιακός Διπλωματούχος της Σχολής Εργατικού και Συνδικαλιστικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Τεργέστης στην Ιταλία, με ειδίκευση στο Εργατικό Δίκαιο, Εργασιακές Σχέσεις, Ευρωπαϊκό Εργατικό Δίκαιο, Δίκαιο Κοινωνικής Ασφάλισης. Έχει πολύχρονη εμπειρία και πείρα συμβουλεύοντας δεκάδες Σωματεία Εργαζομένων και Επιχειρήσεις σε εργασιακά θέματα. Διατέλεσε Σύμβουλος σε τρία Υπουργεία της Ελληνικής Δημοκρατίας και υπήρξε επί έτη ενεργό μέλος του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας. Είναι μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Εργατικού Δικαίου και Κοινωνικής Ασφάλισης. Είναι Μεσολαβήτης, Μέλος του Σώματος Μεσολαβητών του Οργανισμού Μεσολάβησης Διαιτησίας (ΟΜΕΔ). Υπήρξε επίσης σύμβουλος στην Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή της Ελλάδος (Ο.Κ.Ε). Δημοσιεύει άρθρα και μελέτες σε νομικά περιοδικά εργατικού δικαίου και εργασιακών σχέσεων και σε εφημερίδες.

Περισσότερα στην ιστοσελίδα https://dikigorosergatologos.gr

Δείτε όλα τα άρθρα του Γιάννη Καρούζου στο fpress.gr ΕΔΩ