Εξεγερμένοι «γαλατάδες» στη… Βουλή

Τρεις, ίσως και παραπάνω, βουλευτές και στελέχη της συγκυβέρνησης έχουν εκφράσει δημόσια την αντίθεσή τους με την επιμήκυνση του χρόνου «ζωής» του παστεριωμένου γάλακτος στις 11 ημέρες, που αναμένεται να έρθει στη Βουλή ως νομοσχέδιο, μαζί με τα υπόλοιπα θέματα στα οποία συμφώνησε η κυβέρνηση με την τρόικα. Και μάλιστα αυτοί οι βουλευτές, στην περίπτωση που δεν αποσυρθεί η συγκεκριμένη διάταξη, απειλούν με καταψήφιση του νομοσχεδίου και παραιτήσεις από τα κυβερνητικά πόστα που κατέχουν. Και για να το χοντρύνουμε λίγο, αν το φαινόμενο λάβει διαστάσεις, μπορεί να οδηγήσει και σε επικίνδυνα πολιτικά μονοπάτια.
Γνωρίζουμε όλοι ότι η συγκεκριμένη απόφαση ελήφθη με βάση την «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ που περιέχει χιλιάδες μεταρρυθμίσεις που θα πρέπει να γίνουν για να μπορέσει να πάρει ανάσες η ελληνική οικονομία. Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει στην παρούσα φάση αν είναι σωστή ή λάθος η ανάλυση του ΟΟΣΑ. Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει αν και εφόσον εκβιάστηκε η κυβέρνηση προκειμένου να προχωρήσει στην υιοθέτηση του μέτρου. Έχει εκβιαστεί και έχει ενδώσει σε κρισιμότερα θέματα.
Εκείνο όμως που γνωρίζω και με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή είναι η πολιτική ατολμία που χαρακτηρίζει πολλούς βουλευτές όλων των κομμάτων, οι οποίοι διεκδικούν δάφνες ήρωα, όταν φίλοι αναγνώστες οι συγκεκριμένοι κύριοι έχουν ψηφίσει όλα τα μνημόνια που οδήγησαν πάνω από 3 εκατομμύρια συμπολίτες μας κάτω από τα όρια της φτώχειας, που οδήγησαν πάνω από ενάμισι εκατομμύριο συμπολίτες μας στην ανεργία, που οδήγησαν εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις στο λουκέτο. Αυτοί λοιπόν οι κύριοι απειλούν σήμερα με εκλογές, επειδή το παστεριωμένο γάλα θα μένει στο ράφι 11 ημέρες.
Και το χειρότερο όλων, είναι ότι και στο παρελθόν έχουν κάνει το ίδιο. «Εξεγείρονται» για να προστατέψουν τα συμφέροντα της κοινωνίας προσπαθώντας να συγκρατήσουν την πελατεία τους και αμέσως μετά κάνουν την απόλυτη πολιτική «κωλοτούμπα» επικαλούμενοι φθηνές δικαιολογίες του τύπου «ήμουν με το πιστόλι στον κρόταφο», «τι έπρεπε να κάνω να ρίξω την κυβέρνηση;» ή «είναι η τελευταία φορά που ψηφίζω κάτι τέτοιο». Αυτούς τους τύπους τους ξέρουμε και νομίζω ότι θα πρέπει να τους θυμόμαστε. Γιατί η πολιτική τους ατολμία μάς οδήγησε εδώ.