Μην μου παίρνεις την... οικογένεια

Από τον Γρηγόρη Χατζηγρηγορίου

"Κύριε Τάδε. Η ζωή τις μέρες μας έγινε μαρτύριο.. η κατάθλιψη στους οικείους μου είναι σε έξαρση, (αλλά κι αυτοί οι λίγοι που περνάν καλά, κρύβονται είτε γιατί φοβούνται μην τους ζητήσουν δανεικά είτε γιατί ντρέπονται που έχουν καλή δουλειά - εισόδημα).

Ακουσα στην εκπομπή του κ. Χ "Νικολάου, τον κ. Βορίδη να λέει μια φράση που με γύρισε πίσω στην δεκαετία του 90΄, όταν δηλ σπούδαζα Πολ. Μηχ. στην Σόφια της Βουλγαρίας. Αυτή η φράση είναι και η αιτία γι αυτήν την μικρή έκθεση των απόψεών μου [αν και ποτέ δεν ήμουν καλός στην Έκθεση στο σχολείο (συγχωρήστε με)]. Άκουσα λοιπόν, σε μια συνομιλία με κάποιον κύριο, ο όποιος είπε το κλασικό «έχω ακίνητα που δεν αποδίδουν χρήματα, ενοίκια κτλ, πώς θα πληρώσω τους φόρους;» και η απάντηση του Βορίδη ήταν «Να νοικιάσεις ένα μικρότερο σπίτι, και από το δικό σου το μεγαλύτερο να πάρεις μεγαλύτερο ενοίκιο», δηλ, ένα έξτρα εισόδημα από τη διαφορά.

Εκεί λοιπόν θέλω να σταθώ. Στην Βουλγαρία, μετά την διάλυση του κομουνισμού επί Ζιφκοφ, ήρθε μια εποχή που κράτησε αρκετά χρόνια, (κι ακόμα έτσι είναι), ΦΤΩΧΙΑΣ και απόγνωσης για τους Βούλγαρους, οι οποίοι για να επιβιώσουν, ένα από τα κόλπα που είχαν βρει ήταν αυτό που πρότεινε ο κύριος Βορίδης. Τότε μου φαινόταν απίστευτο ένας καθηγητής πανεπιστημίου να έρχεται σε τόσο δύσκολη κατάσταση και να αναγκάζεται να κάνει κάτι τέτοιο! Αφού λοιπόν αρέσουν αυτού του τύπου οι λύσεις, θα παρουσιάσω μερικές εικόνες ακόμα που τις έζησα στην Βουλγαρία επί 8 χρόνια, και φυσικά δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να το αναπαράξουμε στην Ελλάδα μας.

• Οι οικογένειές τους είχαν διαλυθεί, χωρισμένοι γονείς. Ξέρετε γιατί; Ο πατέρας έχασε την δουλειά του ή είχε μικρό μισθό με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κρατήσει την γυναίκα του δίπλα του, η οποία μετά από λίγο καιρό εγκατέλειπε ακόμα και τα παιδιά της μην μπορώντας να συνεχίσει την μίζερη ζωή. Έτσι ακολουθούσε μια πολύ παλιά συνταγή, αυτή που η γυναίκα αναζητά έναν πιο ευκατάστατο άνδρα για να περνά καλύτερα στην ζωή της, καθώς ο πατέρας είχε χάσει τον σεβασμό ακόμη κι από τα παιδιά του που συμμαχούσαν με την μητέρα

• Τα κοριτσάκια αναζητούσαν κι αυτά με την σειρά τους κάποιον φοιτητή ή επιχειρηματία για να εξασφαλίσουν τα προς τω ζην και ίσως μια καλύτερη, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα, ζωή με καλύτερο βιοτικό επίπεδο (κάποιο καλτσόν, ένα μπλουτζίν, ένα ποτό στην ντισκοτέκ, μια μερίδα πατάτες τηγανητές σε εστιατόριο...!!!!)

• Τα αγόρια της οικογένειας είχαν πιο δύσκολο έργο. Αφού ο πατέρας έχασε τον σεβασμό, τα παιδιά αναλάμβαναν να φέρουν χρήματα και φαγητό με οποιοδήποτε τρόπο στο σπίτι. (πουλώντας ναρκωτικά, πιστόλια, κλεμμένα κασετόφωνα από αυτοκίνητα, ακόμα και τα κορμάκια τους, ...τι να πρωτοθυμηθώ...), κι όλα αυτά φυσικά με την ανοχή των γονιών καθώς δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να βοηθήσουν τα παιδιά τους

• Τα μπραβιλίκια και οι σκοτωμοί, οι καβγάδες και η πληρωμένη προστασία, γινόταν από παιδιά τις διπλανής πόρτας, που όταν τα γνώρισα ήταν 9 χρονών γλυκά αγοράκια, κι όταν έφυγα ήταν στυγεροί εγκληματίες μαφιόζοι που ανήκαν σε κάποια συμμορία και οπλοφορούσαν

• Τα κεπέγκια έγιναν το πιο διαδεδομένο μέσο φύλαξης των βιτρινών – μαγαζιών, καθώς η αστυνομία αδυνατούσε να σταματήσει τον πεινασμένο κόσμο από ληστρικές πράξεις ...και γιατί να το κάνει άλλωστε, όταν ο μισθός του αστυνομικού ήταν πολύ χαμηλός και τα λαδώματα απέφεραν καλύτερο εισόδημα

• Στις δημόσιες υπηρεσίες επικρατούσε ο νόμος του ισχυρού, είτε επειδή είχε φήμη μαφιόζου είτε επειδή έχει λεφτά

Συνοπτικά: μην μου παίρνεις την οικογένεια, μην μου παίρνεις την δουλειά, μην μου παίρνεις το σπίτι μου (δικό μου ή από τον μπαμπά μου), μην μου παίρνεις την αξιοπρέπειά μου γιατί, ...θα ΄πρεπε να ξέρεις... πως ο σοφός άνθρωπος κάνει αμέσως ότι ο ανόητος κάνει επιτέλους Ποτέ μην συγκρούεσαι με κάποιον που δεν έχει τίποτα να χάσει. ~ Baltasar Gracian"

Για την φιλοξενία Νίκος Σαμοΐλης