Χριστούγεννα 2013 όπως το ...1932. Χωρίς Χρήμα και Δουλειά με πολιτική του … σκαμπώ

«Ο πατέρας αστειευόταν πολύ εκείνο τον καιρό. Μετά από δύο χρόνια όμως η εικόνα άλλαξε. Μια μέρα ο πατέρας ήρθε σπίτι σκοτεινιασμένος. Η μάνα τον κοίταξε και κατάλαβε τι είχε συμβεί. Είχε χάσει τη δουλειά του... Τώρα ο πατέρας μου είναι άνεργος πάνω από τρία χρόνια. Στην αρχή πιστεύαμε πως θα ξανάβρισκε δουλειά κάποια μέρα, μα τώρα ακόμα και εμείς τα παιδιά έχουμε χάσει κάθε ελπίδα.»
Πρόσφατες επιστολές που τέθηκαν υπόψη μου στους τελευταίους μήνες περιγράφουν την Ελληνική κατάσταση του 2013 και τις δυσκολίες που περνούν ορισμένοι γνωστοί ή αγαπημένα πρόσωπα όπως:
(α) «Είμαι μητέρα, δυστυχώς χωρίς σύζυγο, με μεγάλα παιδιά που σπουδάζουν, έχω σημαντική εμπειρία σαν πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος με δικτατορικές σπουδές – διεκδικώ μια θέση, γιατί χωρίς έσοδα και με τους αβάστακτους φόρους που μου έχουν φορτώσει σύντομα οι λίγες αποταμιεύσεις (savings) θα τελειώσουν και δεν θα έχω εναλλακτική λύση για την συνέχιση των σπουδών των παιδιών μου».
(β) Ράγισε η ψυχή μου με μία δεύτερη επιστολή που διάβασα. «Μόλις παντρευτήκαμε και σαν κεραυνός έπεσε στο κεφάλι μας. Η σύζυγος μου και εγώ βρεθήκαμε εκτός δουλειάς. Μπορώ να προσφέρω λογιστικές υπηρεσίες ή να αναλάβω άλλες θέσεις γραφείου που θα μου προσφερθούν.».
(γ) Μια νεαρή Κυρία που μας ήρθε από επαρχιακή πόλη, σε συνέντευξη που είχα μαζί της, μου ανέφερε «είναι πράγματι τόσο δύσκολο να βρει κανείς δουλειά στην Αθήνα παρά του ότι χειρίζομαι άνετα τα προγράμματα γραφείου και ψάχνω τώρα ακόμα και για μια θέση βοηθού λογιστή;»
Δεν σας θυμίζουν οι παραπάνω επιστολές μια αντίστοιχη εικόνα της κατάστασης του 1932, η μήπως η σημερινή κατάσταση μας παρουσιάζεται πιο έντονα – γιατί σήμερα μας λείπουν η γειτονιά, οι γείτονες και συχνές επαφές μας με τους συγγενείς μας!

Αρκετοί άνδρες και γυναίκες που ψάχνουν για μια δουλειά για ένα μεροκάματο. Είναι γείτονες μας με πολυετή πείρα, με εμπειρίες σε υψηλόβαθμες ηγετικές και μεσαίες θέσεις που στο βιογραφικό τους παρουσιάζουν τα πανεπιστημιακά πτυχία τους, που οι ίδιοι με τον ιδρώτα τους και την σκληρή εργασία τους, αλλά και με ένα σημαντικό κόστος σπουδών έχουν αποκτήσει.
Στη σειρά έχουν προστεθεί αρκετοί συνταξιούχοι που δεν τους φθάνει πλέον η σύνταξη που εισπράττουν. Και αναγκάζονται παρά τα εργάσιμα χρόνια που έχουν προστεθεί στην πλάτη τους, με το υποχρεωτικό και μη ανταποδοτικό Ο.Α.Ε.Ε, την βαριά φορολογία, να εργάζονται οκτάωρα κάθε ημέρα και να γυρνούν στο σπίτι με ένα χαμόγελο γιατί με τα λίγα λεφτά που τους απομένουν μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους ή να δώσουν λίγη χαρά στα εγγόνια τους.
Αυτό όμως που πραγματικά πονάει είναι η κατάσταση των νέων μας. Σε οικογένειες που έχω γνωρίσει όλα τα παιδιά είναι άνεργα. Νέοι που θέλουν να βγουν για ένα καφέ το βράδυ με τους φίλους τους, νέοι που θέλουν να δημιουργήσουν μια οικογένεια εξαρτώνται από την μειωμένη σύνταξη και το μειωμένο ημερομίσθιο ή μισθό που ο παππούς, ο πατέρας και σε αρκετές φορές η εργαζόμενη μητέρα με μεγάλες οικονομικές δυσκολίες φέρνουν στο σπίτι τους, στο τέλος του μήνα, και που μεγάλη προσοχή ξοδεύουν στα οικογενειακά και προσωπικά ψώνια τους για να οικονομήσουν ορισμένα δεκάρικα, να τα δώσουν στα παιδιά τους για να μην τους στερήσουν και τις λίγες φιλίες που τους έχουν απομείνει.

Σε αυτήν την κατάσταση βρίσκονται οι νέοι μας για τους οποίους οι γονείς έχουν επενδύσει ότι οικονομίες είχαν λόγω και της ανοργανωσιάς που τα παιδιά μας αντιμετώπιζαν στα Ελληνικά πανεπιστήμια. Τώρα πλέον αυτοί οι γονείς που προσδοκούσαν κάποια οικονομική βοήθεια αλλά και πιο σημαντικό κάποια ικανοποίηση να βλέπουν τα παιδιά τους να προοδεύουν, τους βλέπουν να μαραίνονται σαν τα λουλούδια και αυτό επειδή δεν μπορούν πλέον με κάποια σιγουριά να προβλέψουν αν θα δουν τα παιδιά τους στην κατάσταση που όλοι εμείς οι γονείς ονειρευόμαστε.
Η πολιτική εικόνα που στρώνεται καθημερινά στα μάτια μας, μέσα από τα ΜΜΕ, είναι ένα χωρίς ορατό τέρμα. Μαθαίνουμε καθημερινά για τις φορολογικές επιβαρύνσεις που μας φορτώνονται χωρίς να υπολογίζεται η δύσκολή οικογενειακή κατάσταση που παραπάνω περιέγραψα και μια πολιτική αλαζονείας από εκφραστές πολιτικών κομμάτων βασισμένη σε μια παρελθούσα νοοτροπία ότι «δώστε μου εμένα ένα σκαμπό να ανέβω και από εκεί ψηλά θα επιλύσω τα προβλήματα που σήμερα η Ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει».
Υπάρχει όμως κάποια λύση από τις εμπειρίες της κρίσεως του καπιταλιστικού ή του κομμουνισμού που θα δώσει δουλειές στους άνεργους κάθε ηλικίας, χωρίς αυτό να επιβαρύνει με αμοιβές εξευρέσεως εργασίας άξιων στελεχών ή δημιουργία πρόσθετων ευκαιριών από τους εργοδότες;

Η λύση θεωρώ ότι βρίσκεται σε προικισμένους και σοφούς εργοδότες που βλέπουν ότι η συσσώρευση του πλούτου στα χέρια των ολίγων δεν είναι αρκετό για να λειτουργήσει αποτελεσματικά ένα έθνος. Υποχρέωση όμως έχουν και εργαζόμενοι να έχουν ένα κοινό στόχο με τους εργοδότες τους δηλαδή την ανάπτυξη νέων ευκαιριών, νέων ανταγωνιστικών προϊόντων και νέων αγορών για την χώρα μας.

Δεν περιμένω κάτι από οποιανδήποτε κόμμα ή κυβέρνηση γιατί τους λείπει η πυξίδα ενός αποτελεσματικού προγραμματισμού και το GPS της Τροϊκας μαγνητισμένο από τις Βόρειες χώρες μας οδηγεί και μας υπενθυμίζει ότι έχουμε δανειστεί τόσα πολλά λεφτά και πρέπει με κάθε δυνατό τρόπο να ξεπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας!
Όμως πώς – χωρίς απασχόληση και χωρίς ευκαιρίες τουλάχιστο για τους Νέους μας ή μήπως θεωρούν ακόμα ότι μπορούμε πράγματι να το επιτύχουμε με τις περεταίρω μειώσεις των συντάξεων και των μισθών ή μήπως αναμένουν τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίων;

Γιάγκος Χαραλάμπους F.C.C.A*
[*είναι ελεύθερος επαγγελματίας, τεχνικός σύμβουλος της UHYAxon – Ορκωτοί Ελεγκτές, Πρώην Α' αντιπρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς. Ενεργό μέλος του Συνδέσμου Ορκωτών Λογιστών Αγγλίας (ACCA) και του Συνδέσμου Ελεγκτών Λογιστών Κύπρου. Email:[email protected]